Tot mijn verbazing zie ik zo nu en dan de laatste twee jaar eendenkorven in of bij het water. Ik zag er een langs de Bovendijk tegenover boer Oudijk in het water en zo straks een korf voor de Bosdijk in de Veldwetering. Allebei van stro, het model waar ik als kind mee opgegroeid ben. Ook riet werd gebruikt en vlas.Wij hadden rondom ons huis aan drie kanten water, eenden zat dus. Elk jaar werd de korf in een soort Knotwilg gehangen, een paar meter boven het water. Al gauw zat er een vrouwtje bovenop de korf en duurde het maar een paar dagen tot ze nestmateriaal naar binnen sleepte. Veel had ze niet nodig. Mijn vader liet altijd eerst een paar eieren leggen en dan werden de volgende eieren uit de korf gehaald. En opgegeten. Een lekkernij bij de dagelijkse kost. Het was na de oorlog, dus een gezonde aanvulling. Toen de sloten in latere jaren vuiler werden durfden mijn ouders het niet meer aan. Uiteraard werd het eendje na verloop van tijd , plm. een week, met rust gelaten en maakte ze haar legsel compleet tot wel 10 eieren. Dan werd er gebroed.
Na een paar weken kwamen de kuikens uit en die moesten wel naar de sloot. Ma eend zwom kwakend onder de korf, pa was allang spoorloos, en plotseling durfde de eerste de sprong te wagen. Een paar meter naar de sloot. Allemaal zwevend naar het water en daar zwom de hele klub weg, de wijde wereld in. Als er van de groep twee of drie overbleven was het veel.
Vorig jaar ontdekte ik in de polders aan de zuidkant van de Utrechtse Heuvelrug ook eendenkorven, behoorlijk wat zelfs , maar die waren gemaakt van wilgentenen. Ik denk dat ze geplaatst waren door het Utrechts Landschap . Zie foto hieronder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten