Ik zit elke morgen of middag of beide in mijn weidevogelgebied. Dat is geen straf voor me, dat is genieten. Nu wat makkelijker doordat ik bij Gijs en Jolanda op de camping sta. Vanuit de sleurhut zou ik met de kijker kunnen zoeken. Maar de meeste vogels zitten achteraan en met deze zon trilt alles wat je op afstand ziet. Ik rij dus naar de achterkant en loop daar het veld in ga zitten op mijn driepootje. Kijken wat er gebeurt, welk gedrag vertonen ze. En dan conclusies trekken. Ik heb het ook regelmatig helemaal mis. Dan ligt er geen nest waar ik denk dat er wel een moet liggen. Maar dat is de sport. De vogel die voor mij topsport is, is de Tureluur. Onopvallend maakt die het territorium, hij baltst met trillende vleugels minutenlang achter het vrouwtje in de hoop dat hij haar kan bevruchten. Maar dan nog het nest vinden: vanmiddag puur geluk. Een Turelurennest met drie eieren. Zij spatte van het nest nadat het mannetje was neergestreken in de slootkant. Meestal zoek je niet naar het nest, het is zeker bij wat langer gras onvindbaar. Je vertrapt alles, in het begin van mijn carriere zocht ik net zo lang tot ik het had, maar een hele platte plek in het weiland was het gevolg.
Gelukkig hebben we dat toendertijd bij de Weidevogelvrijwilligers ook gemerkt en de afspraak gemaakt dat als je twee keer een Tureluur van dezelfde plaats opjoeg, je het nest mocht noteren. Werkte perfect. Alleen ik weet niet of die regel nog gevolgd wordt, ik ben een aantal jaren uit de organisatie geweest.
Op de archieffoto een nest met vier in niet te lang gras. Prachtige eitjes, iets kleiner dan die van een Kievit en rood gekleurde vlekken. Bij de andere nesten wordt volop gebroed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten