Ik heb vanmiddag eens een tijdje een Grote Zilverreiger gevolgd bij het foerageren. Ik wilde wel eens weten hoe vaak de reiger een prooi ziet, maar ook verschalkt. Dat viel tegen, in dat kwartier één poging en een tweede raak. Hij kwam boven met een kreeft, een Amerikaanse Rivierkreeft. ( weer één minder)
Maar voordat de kreeft onderweg was naar de maag van de reiger......... het had heel wat voeten in de aarde, op z'n reigers gezegd "snavels in het water" voordat dat gebeurde. Het is een onhandelbaar ding zo'n kreeft. Allemaal uitsteeksels die niet meewerken. Dan glijdt een vis makkelijker naar binnen. Verschillende keren houdt de reiger even de snavel in het water om het naar binnen werken te vergemakkelijken.
Maagzuur van vleesetende vogels is zo zuur dat de botjes in de prooi zo worden bewerkt, zacht gemaakt, dat ze kunnen worden verteerd. Maar de schilden van een kreeft zijn harder. Restanten daarvan plus de scharen van de kreeft worden dan ook in de vorm van een braakbal uitgespuugd. Ook door reigers.
Ik heb er nog nooit één gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten