Groot Avondrood

 Van Nel en Jan van Haastrecht ( oud-collega's weidevogelbeheer) krijg ik zo nu en dan een foto met iets onbekends. Of ik het ook weet? Dit beest in ieder geval niet. De determinatie-computer van waarneming.nl , die ik vaak raadpleeg omdat het sneller gaat dan een dik boek moeten doorbladeren, bakt er ook niks van. Het is een Ringslang, het zou ook een Gladde Slang kunnen zijn. Dat is het in ieder geval niet. Op de website van de Vlinderstichting staan hele rijen rupsen, ook niet afgebeelde rupsen. Maar wat zitten er prachtige exemplaren bij, soms nog mooier dan de vlinder zelf. Ik kom er met deze serie foto's niet uit. Dan toch maar het boek. In Dagvlinders staan weinig rupsen, dan  de pil van de Nachtvlinders. En zo waar bij de Pijlstaarten ( he, zijn dat nachtvlinders?) staat een groen exemplaar met de duidelijke ogen op het voorste stuk. Het Groot Avondrood, een niet al te fraaie rups die behoort bij een veel mooiere vlinder . Vlinder die  algemeen voorkomt in Nederland en Belgie 

  Nel en Jan bedankt, zo blijven we van de straat.

Alles wat vliegt2

 Ik was even naar de Botshol en de Waverhoek gereden om een eventuele overtrekkende Visarend te spotten, het zou niet de eerste keer zijn dat ik daar een Visarend zag. In Nature Today stond een artikeltje over trekkende Visarenden, dus vandaar. Van de zijkant kun je ze gemakkelijk waarnemen, maar dan moeten ze er wel zijn.  Niet dus.

Wat wel overvloog, ook de moeite waard om weer eens te zien was een Dakota, zo heet dat ding toch? Ik vermoed dat deze op Schiphol Oost is gestationeerd en rondvluchten verzorgd. Een gouwe ouwe.

Alles wat vliegt 1

 Een Paardenbijter boven de sloot en stilstaand in de luwte van bossages.  Stilstaan doen de grote libellen graag, dat is ook het moment om een plaat te schieten. Echter mijn autofocus kon de snelle verplaatsingen van de libel niet bijbenen, vandaar de onscherpte en vandaar de geringe uitvergroting. Zo zie je de onscherpte minder.

Aronskelk spec.

 Zo' n wilde plant in een gemeenteplantsoen op het Argonterrein ! Een Aronskelk, maar welke soort? Dat is blijkbaar niet af te lezen aan de stengel met felrode zaden. Het kan de Italiaanse zijn met witgeaderde nerven in de bladeren, het kan ook de inheemse soort,  de Gevlekte zijn met zwarte vlekken op de bladeren. Als de vruchtvorming begint sterven de bladeren af. Ik heb ze niet opgemerkt terwijl ik toch bijna dagelijks langs de groeiplek ben gewandeld. Volgend jaar beter opletten.

Anthocyanen

 Vlierbessen zie ik niet zoveel dit jaar. Of er zijn gewoon minder vlierbloesems geweest of een groot deel van de bessen is al opgegeten door vogels, bijvoorbeeld Houtduiven. Die zie ik vaak in besdragende bomen foerageren. Net zoals Merels, Eksters, Spreeuwen. Houtduiven slapen graag op een dode of onbebladerde tak hoog in een boom. Bijelkaar. Dan valt er wel eens een poepje, zie onderste foto, en in deze tijden blijkt dat de poepjes  dieppaars gekleurd zijn. Dat komt door het eten van bessen met een dieppaarse kleur. Deze wordt veroorzaakt door anthocyanen. Sterk geconcentreerde kleurstoffen. Eigenlijk zijn het in een organisme antioxidanten. Deze beschermen weefsels en DNA in de cellen tegen agressieve stoffen. De meeste plantaardige delen zoals rood-paarsgekleurde bessen, herfstbladeren met een herfstkleur worden gekleurd door anthocyanen. Ze worden blijkbaar nauwelijks of niet verteerd in het darmstelsel en als ze niet opgenomen worden in het lichaam weer uitgepoept/geplast. Vandaar dat de poepjes, die bestaan uit urine en echte poep, een paarse kleur hebben. Als ze rijp zijn worden de bessen dus vaak gegeten door Houtduiven.

Weideschorpioenvlieg

 Ook op andere struiken in de tuin zitten insecten, gewoon geduldig afwachten tot je weer een kansje hebt. Uit voorzorg neem ik de camera mee, als je een beestje ziet en je moet naar binnen om het gereedschap te halen ben je bij terugkomst vaak te laat. Weg. 

Deze niet, bleef rustig zitten. Voor mij een totaal onbekende vlieg. Foto gemaakt, opgeslagen in de computer na bewerking ( uitvergroten, bijkleuren, verscherpen, etc.) en gestuurd naar de de determinatie-computer van waarneming.nl.  Dan krijg je direct de determinatie. Soms volslagen onzin zoals ze een rups determineren als een of andere zwam. Maar meestal correct. Dit insect is een Weideschorpioenvlieg. Schorpioen omdat het achterlijf iets lijkt op het achterlijf van een schorpioen.  Hij steekt niet. Leeft van aas  en planten.

Ischnura elegans

 Een paringswiel van Ischnura Elegans , oftewel Lantaarntje. Dat lantaarntje is hier niet te zien dat is het een na laatste (8e) segment van het achterlijf van het mannetje en is fel blauw gekleurd. De  rest van het achterlijf is zwart. Verder is het zwarte zijstreepje aan de zijkant van het borststuk een kenmerk en het pterostigma, het vlekje in de vleugels, is tweekleurig. Het Lantaarntje is een veel voorkomende soort. Hij kan in zoet maar ook in brak water leven. De familie is de Waterjuffers.

Alweer een paalzittende Nijlgans.

                                                                                       foto Jan Kramer

 Op 12 augustus had ik een kopfoto met een paartje Nijlganzen bovenop twee palen met hek en ertussen in 6 juveniele ganzen. Deze foto stuurde ik ook naar mijn "ganzencontact" en schrijver van de ganzennieuwsbrief in Friesland, Jan Kramer.

Prompt kreeg ik van hem een foto terug met ook een Nijlgans op een paaltje van Natuurmonumenten. genomen in de buurt van mijn geboorteplaats. Benieuwd of er meer soorten ganzen  zijn die op palen zitten

Macro en micro

 Elke ochtend kijk ik even bij de lamp aan de schuur of er in de nacht nog wat vlinders op het licht zijn afgekomen. Vaak valt het tegen: niks,  een enkele keer wel wat,  zoals hier te zien. Deze twee "nacht"vlinders zaten trouwens op het raam in de schuurdeur. Plexiglas en hartstikke smerig. De linker is een echte nachtvlinder, een macro. Hij is kleiner dan de grote micro, die meestal klein zijn.  We hebben dus drie soorten vlinders: dagvlinders zoals de Kleine Vos, Atalanta, de nachtvlinders oftewel macro's en dan een groep van kleinste vlinders de micro's( en hier dus al een uitzondering). De linker macro is een Zwartkamdwergspanner ( de spanners is een grote groep macro's) en de rechter is de Windevedermot. Motten zijn groot en toch behorend tot de micro's. Op de website van de Vlinderstichting in het menu Vlinders herkennen vind je de Microvlinders.

Naakt

 Als ik zou willen, zou ik momenteel elke ochtend bij elke wandeling  Naaktslakken kunnen verpletteren. Uiteraard stap ik erover heen.Toch  liggen er vele lijkjes. Door wandelaars, maar ook door fietsers denk ik. In de loop van de nacht zijn ze tevoorschijn gekomen onder de vochtige begroeiing vandaan op zoek naar voedsel. Vaak is dat een andere geplette Naaktslak. Ze eten alles, zowel dierlijk als plantaardig. In de loop van de ochtend keren ze terug naar de begroeiing om niet uit te drogen. 

Op de bovenste tentakels zitten ogen, maar de slak kan alleen licht en donker waarnemen. Bij de geringste aanraking worden de tentakels ingetrokken. De onderste, kortere, hebben reuk-en tastzintuigen. Tussen de tentakels zit de mond met de radula, een soort rasp waarmee de slak eet. De opening waarmee de slak ademt,  zit rechts. Er zijn vele soorten Naaktslakken, zoek maar eens op. Op de foto een Rode Wegslak, de meest voorkomende.

Vliegende Mieren

 Gister weer een aantal Mierennesten die uitvlogen. Nu alleen bij mij in de tuin onder een Vrouwenmantel, er zijn zat nesten o.a. in de betegelde paden achter het huis, maar nergens anders krioelde het. Ik word altijd op Vliegende Mieren geattendeerd door op een bepaalde manier vliegen van Kok- en Zilvermeeuwen en soms ook Kauwen. Je ziet ze rondjes vliegen en nu en dan happen naar een mier.

Van tijd tot tijd krijgt een deel van het nieuwe mierenbroed vleugels, eerst de koninginnen en daarna de mannetjes. Duizenden vliegers uit een nest maken zich op voor de bruidsvlucht, de koninginnen moeten bevrucht worden door de mannetjes , die direct na de paring dood gaan en op de grond terecht komen, als ze het halen en niet opgevreten worden. Een bevruchte koningin heeft voor haar hele leven genoeg zaad in een zaadblaasje en zoekt een nestplek. Zo krijgen we een nieuw mierenvolk.

Wanbeheer

 Regelmatig passeer ik het Demmerikse Bos, bij Leon en Annie van de kaasboerderij.  In het verlengde van dat uit z'n krachten gegroeide plantsoen ( worden daar tegenwoordig geen spelletjes met nepgeweren gehouden? Er staat nu ook een plastic-wc? Het moet niet gekker worden.) ligt een landtong met een punt grasveld. Tussen dit grasveld en de weg had je een van de mooiste bermen van de Ronde Venen met een overdadige groei van de Blauwe Knoop. Ik schreef daarover al in augustus 2015, augustus 2017. In 15 was er nog niks aan de hand: de berm zag blauw van de Blauwe Knoop. En een vlinders!! In 2017 of daaromtrent zijn er Elzen en Bramen geplant, weg berm. Wat een onzin! Ik was er nu weer even maar geen Blauwe Knoop meer te zien. 

De ambtenaren hebben in hun ijver een zeldzame plant ingewisseld voor een algemeen voorkomende. De Blauwe Knoop , foto onder,  staat op de Rode Lijst als gevoelig en zeer sterk achteruitgaand. De Grote Kattenstaart , zie bovenste foto, is niet bedreigd. Kijk momenteel maar eens rond in de polder, je ziet ze overal. Fors toegenomen.

Jammer.

Pallieteren, oftewel verwonderen.

 Ik zwerf al heel wat jaartjes langs  polders en plassen, maar dit had ik nog nooit gezien. Riet dat zich bovengronds  voortplant met wortelstokken.  Altijd bevinden de onderste delen van Riet zich onder het wateroppervlak, nu , op deze plek, er een keer boven. Ik blijf me verwonderen, gelukkig. Nog steeds. Mijn leraar biologie stimuleerde mij om te blijven pallieteren, dat heb ik me altijd voorgehouden: blijf je verwonderen. En dan ging het vooral om wat leeft en groeit. Op mijn literatuurlijst stond o.a. Pallieter, een streekroman van Felix Timmermans. 

Onder het wegdek van de Ter Aase Zuwe heeft men een stalen buis ingegraven om eventueel een Visotter naar de andere kant te krijgen. Of dat inmiddels gelukt is weet ik niet, ik hoop dat beest nog een keer in Demmerik te zien. Men heeft voor de uiteinden van de buis een zandvlakte gemaakt om sporen te kunnen zien, maar het is volgens mij te grof. Rivierzand denk ik. Hierin krijg je geen pootafdrukken. Wel groeit het Riet er weelderig door de lange uitlopers van de wortelstokken. Zie foto. Grappig gezicht. Bij elke knoop komt een Rietstengel omhoog.

 Over een paar maanden staat het helemaal vol, Riet genoeg momenteel.

Rode Hooiwagen

 Ik heb mezelf weer eens wat huiswerk opgelegd. Gepokt en gemazeld met huiswerk geven is dat niet zo moeilijk voor me. Bij het schrijven van een logje grijp ik wel vaker naar een studieboek, zou je soms niet zeggen, meestal herinner ik me de stof dan wel weer. Het houdt m'n hersentjes fit, toch?, of is dat suggestie? In ieder geval voel ik me er wel bij. 

Vandaag m'n kennis van de taxonomie opgehaald. Taxonomie is de soortenleer met de hele santekraam van indelingen in groepen: klasse, stam, orde, soort, ondersoort, etc. 

Een Hooiwagen op het Brandkruid was de aanleiding tot deze ijver. Een Hooiwagen is een Hooiwagen, dacht ik. Nee dus. Een Hooiwagen is geen spin, wel een spinachtige. Een spinachtige is een klasse van de stam van de geleedpotigen, net zoals de insekten en de kreeftachtigen.

De klasse van de spinachtigen bestaat uit o.a. ordes van de echte spinnen, de teken, de hooiwagens. Ben je er nog? Een gewone spin heeft duidelijk een kopborststuk en een achterlijf, bij de hooiwagens is alles tot een rond, ovaal  lichaampje vergroeid. Hooiwagens kunnen geen spindraden maken, ze hebben maar 1 paar ogen, spin meerdere, ze hebben geen gifklieren, wel geurklieren. 

Op de foto staat de Rode Hooiwagen,te herkennen aan de kleur en de streepjes bovenop het lichaam.

Deze soort komt oorspronkelijk van het Apennijns Schiereiland  (Italie)en is bezig met een noordelijke opmars. De eerste mededelingen uit ons land  zijn uit de late 90-er jaren van de vorige eeuw. Hij verdringt de toen veel voorkomende Muurhooiwagen.

Galgenland

Misschien wel in twee jaar niet geweest in/op het Galgenland , een natuurontwikkelingsgebied dat aan de Gagelweg ligt en paralel aan de Bijleveld richting Geerkade loopt. Aan het eind kun je oversteken met een handpontje. Pas na 15 juni mag je daar verblijven, meestal wandelen.  Ik herinner me nog het eerste jaar toen het met veel hotemetoten van de provincie geopend werd. Er broedde toen nog een Kleine Plevier en iedereen liep er langs en zag niks. Nu is het brede afgeschraapte gedeelte nog onder water, men kan water van de Bijleveld binnenlaten. 

Op het eerste gezicht geen vogel te bekennen, een Torenvalk zat op een paaltje, die heb ik gefotografeerd, maar leuker was de waarneming van pakweg 35 Watersnippen die de een na de ander opvloog, meestal met de  typische Watersnippenkreet. Even later halverwege was het alsof er een groep steltlopers voorbij stormde maar het waren Wintertalingen. Typische vlucht van deze talingen. Thuis met de foto vergroot zag ik dat het Wintertalingen waren. Grijswitte streep aan de onderkant van de vleugel , spits toelopend en aan de voor-en de achterkant een grijze streep. De groene spiegel kon ik niet ontdekken, maar het licht was niet zo best. Ook nog een Kleine Plevier kwam voorbij. Verderop enkele honderden Grauwe Ganzen.

 

Kleefkruid

Uitgebloeid Kleefkruid hangend aan een ijzeren hek op een dam in polder Demmerik. Meterslang kunnen  de stengels worden , het hele hek zat vol,  als ware het een Klimop. Alles kleeft aan de plant, ook de stengels hebben de befaamde haakjes.  De zaden "kleven" beter en dat is de bedoeling ook van de plant. Alles wat langs komt en tegen de plant aanschuurt neemt gegarandeerd wat zaden mee. 

Hij behoort tot de familie van de Sterbladigen: de blaadjes staan in kransen van 7 aan de stengel. De wetenschappelijke naam is Galium aparine. Galium betekent melk, Vroeger werden deze planten gebruikt om de melk te stremmen voor de kaas. Aparine komt van het Griekse apairo (grijpen).

2,5 meter Koningskaars.

 In een hoekje van de tuin waar je nooit een plant zou planten, plantte deze Koningskaars zichzelf. Dat doet deze soort meestal, tenminste bij ons. Hij had steun aan de haspel met waterslang. Voor de foto heb ik die even weggehaald, het gezicht wil ook wat nietwaar, maar prompt viel de 2,5 meter lange plant bijna om. Ik heb hem maar even aan de regenpijp vastgebonden. In de literatuur staat een maximale lengte van 2.00 meter, deze is daar dus rijkelijk overheen. Misschien een tekort aan licht beneden en dus groeien naar het licht toe.

Het is een Verbascum, familie van de tabaksplant. Hij behoort tot de Helmkruidfamilie. De wetenschappelijke naam is Verbascum thapsus. Verbascum is een verbastering van barbascum ( betekent gebaard, viltachtige beharing van de bladeren en gebaarde meeldraden) . Thapsus komt van het eiland Thapsos  Een Grieks eiland. Google Earth zegt trouwens Thasos, zonder p.

Een juveniele Purperreiger

 Op dezelfde plek als waar ik de familie Nijlgans  (kopfoto)  plaatte zag ik een opvallende plant in het weiland langs de slootkant staan. Misschien een verkleurde Waterzuring, dacht ik , maar toen de kijker erop en bleek het een Purperreiger te zijn. Stokstijf staan, hij had mij wel in de gaten, ondanks de grote afstand. Ik vond de Purper wat aan de lichte kant en dacht toen aan een juveniele vogel. Het vogelboek gaf me gelijk. Juvenielen hebben geen blauw aan de bovenkant en zijn lichter gekleurd dan de de volwassen vogels. Even later vloog hij weg. Ik had eerder dieper de polder in een volwassen exemplaar zien opvliegen.

De hele zomer al zie ik elke keer  ik in Demmerik ben Purperreigers. Ook een keer joeg ik een Purper op die een aantal malen terug kwam en een soort alarmroep liet horen.  Dan denk ik al gauw, ze zouden toch niet ergens een nest hebben? En nu hier een juveniel. Ik zal een collega-vogelaar die hier al jaren broedvogels telt benaderen

Gewone en Grote Engelwortel

 Gewone Engelwortel : Een grote schermbloemige waarbij vergissen met de Grote Berenklauw mogelijk is. Als er gebloeid wordt worden de schermen druk bezocht door insecten, vooral de Vliesvleugeligen. Vlinders heb ik nog niet vaak gezien. Zijn neef, de Grote Engelwortel heeft groenwitte bloemen. De stengels, takjes, bladeren en wortels van deze laatste worden in de banketbakkerij gebruikt. Foto onder

Kopfoto zorg

 In het reservaat-gedeelte van polder Demmerik zag ik dit paar Nijlganzen uitkijken over de polder omdat ze gevaar vermoeden voor hun 6 jongen. ( Zie foto) Mooi toch! Bij zoiets krijg ik tranen in m'n ogen.

Gewone Oeverlibel

 Weer eens in mijn gebied geweest, polder Demmerik bij Gijs en Jolanda, de hoeveelheid vogels en de aantallen  soorten houden niet over, dit is zo'n beetje de komkommertijd van wilde vogels in ons land. Behalve dan die Rode Ibis ergens bij Den Haag, maar hij schijnt geringd te zijn en dan is het doodgewoon een ontsnapt exemplaar uit een voliere of misschien wel Avifanuna. Soortenjagen doe ik niet aan mee. 

Dus weinig vogels, nou ja: 2 Purperreigers, waarvan 1 juveniel denk ik, gezien de fletse purperkleur, 2 Grote Zilverreigers , die zijn er ook weer, een vrouwtje Bruine Kiek, ik hoorde een Scholekster in de verte te keer gaan. Zwarte Sterns zijn vertrokken naar het IJsselmeer en een laat Rietzangertje met alarmroep.

Maar natuur genoeg, veel planten die bloeien, desgevraagd bij Gijs of er ergens nog St. Jacobskruiskruid stond? Gelukkig niet maar ik kreeg wel te horen dat Heermoes ook enorm giftig is en dat daarvan wel veel staat aan de kopse kanten van de percelen. Dat heeft alles weer te maken met de voedselrijkdom van de bodem op die plekken.

Vroeger veel aan libellen gedaan dus een goede vervanging van vogels. Op de foto het paringswiel van een paartje Gewone Oeverlibel. Talrijk. Het mannetje (blauw) heeft zijn sperma, dat gevormd wordt aan het uiteinde van het achterlijf naar zijn secundaire geslachtsorgaantje gebracht. Dat zit onder de eerste segmenten na het borststuk. Geslachtsrijp gaat hij op jacht naar een rijp wijfje, grijpt haar achter de kop  en samen vliegen ze in tandem naar een stengel of een kaal plekje ergens. Zij buigt haar achterlijf naar voren en neemt het sperma op . Dit noemen we het paringswiel. Hoe lang ze elkaar dan nog gezelschap houden weet ik niet, maar zij gaat eitjes leggen ergens meestal in het water. Pas dan vindt er bevruchting plaats. 

Klein Geaderd Witje

Eindelijk weer eens een soort die ik niet elke dag zie. het Klein Geaderd Witje. Op de achterkant van de vleugels zijn de aders met een grijs randje duidelijk te zien. De verdere vlekken op de bovenzijde zijn niet te zien, maar misschien ook al verdwenen. Ik vermoed dat het hier weer om een ouder exemplaar gaat, let op de hap uit de rechter vleugel. 

Overigens is de afgevlogen Atalanta die ik enkele dagen terug fotografeerde nog steeds aanwezig. Een taaie.
 

Druk.

 Zonet om plm. 13.00 uur telde ik minimaal 16 vlinders op de Vlinderstruik, misschien zaten er een paar verborgen aan de andere kant van de struik die ik moeilijk kan zien. Op het filmpje een Atalanta.

Eclipskleed

 Augustus betekent voor sommige vogelsoorten ruien. Sommige soorten ruien de slagpennen na elkaar , zodat ze kunnen blijven vliegen. Eenden daarentegen ruien de slagpennen tegelijkertijd zodat er een korte tijd, een weekje of zo, niet gevlogen kan worden. Wilde Eenden trekken zich terug in stille sloten op stille plasjes met veel Riet of andere waterplanten. Bij het mannetje is de verandering het grootst, hij lijkt enorm veel op een vrouwtje, we noemen dit verenkleed het eclipskleed dat na verloop van tijd weer plaats moet maken voor het prachtkleed.

Dit is geen paartje eenden , geen mannetje-vrouwtje. In de broedtijd en in de kindertijd zie je nooit een mannetje met de "kinderen spelen". Op de foto zijn twee mannetjes afgebeeld, beide hebben een gele snavel. Een vrouwtje heeft, ook in de ruitijd een oranje snavel met donkere vlekken.

De kopfoto laat een groep Wilde Eenden in het Argonpark zien: ze zijn allemaal bruin.

Vanochtend bij de wandeling: een grote trekker met een lange arm sneed het Riet uit de sloten. Wat vroeger de boer of het loonbedrijf met de hand deed, gebeurt nu machinaal. Ook het stuk sloot met het gezinnetje Waterhoentjes werd onder handen genomen. De Waterhoentjes vluchtten in een zijsloot waar de slootschoonmaker niet kan komen.

Verfomfaaid.

 Alle vlinders staan voortdurend bloot aan slijtage, vooral slijtage van de vleugels. Op de foto een afgevlogen Atalanta, die zal niet zo lang meer nectar uit de Vlinderstruik halen, dunkt me. Het arme beestje ziet er erg verfomfaaid uit. Toch nog druk met nectar zuigen. 

Pollenia spec.

 Het borststuk van deze Pollenia spec. is behaard met goudkleurige haartjes. Zie je niet zo vaak. De verschillende soorten Pollenia zijn met het blote oog niet te onderscheiden, je moet een microscoop gebruiken volgens de literatuur. Waar je dan op moet letten is me niet duidelijk. In ieder geval wordt deze groep gerekend tot deVleesvliegen.

Ze leggen hun eitjes in de grond in de buurt van regenwormen, de larven parasiteren hierop.

Klein Koolwitje

 De meest voorkomende standvlinder in ons land. Dus niet het Groot Koolwitje. Je moet eigenlijk om zeker te zijn van determinatie ook de bovenkant van de vleugels zien. De tekening van zwart is verschillend. Op de foto de onderkant van het Klein Koolwitje. Je ziet ook de lichtgele bepoedering, zij het erg vaag. De laatste jaren is er nog een derde Koolwitje bijgekomen , het Scheefbloemwitje. Is nog moeilijker te determineren. Kijk hiervoor op de website van de Vlinderstichting.

Rietkipjes

 In de sloot bij de scouting-boerderij in het Argon-park huizen al jaar en dag Waterhoentjes. Die hebben daar een mooi prive-slootje met veel Riet waarin ze slapen en zich bij gevaar kunnen verschuilen. Ook het nest waarin gebroed wordt bevindt zich onzichtbaar in het Riet. De laatste dagen zie ik ze rondscharrelen met twee jonkies. Allebei pikzwart, Meerkoetjongen hebben meer rood aan de kop. Maar wat me erg opviel is het nachtnest dat ze maken. Gister zag ik in de ene hoek een nest van vers Riet, vanochtend een dergelijk nest  op een andere plek, zie foto. Dat hebben ze toch maar bijelkaar gezocht gisteravond. Ik vermoed dat het hele gezin er op slaapt.

Boomblauwtje

 Niet op de Vlinderstruik, wel in de tuin. Een blauwtje en wel het Boomblauwtje, een mannetje.Vrouwtjes blauwtje zijn vaak bruiner dan blauw.

De Boomblauwtjes die je nu ziet zijn van de tweede generatie, de eerste is van eind maart tot begin juni. De tweede van half-juni tot begin oktober. Soms zelfs drie generaties. Het is een soort van struwelen in bossen, tuinen, parken en agrarische gebieden. De hoogste dichtheid wordt gevonden in de buurt van vochtige heidevelden.

Het reepje zwart dat op de foto te zien is zit aan de binnenkant van de vleugels

6 soorten

Zo net op de Vlinderstruik:  4 Atalanta's

                                              2 Dagpauwogen

                                              2 Distelvlinders

                                              4 Kleine Vossen

                                              1 Klein Koolwitje

                                              1 Gehakkelde Aurelia