Winterklaar

 Schreef ik eergister over de opgerolde bladeren van de Beuk met daarin soms een kevertje of een spinnetje, ik vond ook een paar bladeren met Lieveheersbeestjes. Zij maken van de gelegenheid gebruik om zich voor te bereiden op de winter en zijn in de holte van het blad gekropen. Zo'n winterslaap kan een paar maanden duren. 

Alle holtes en spleten in bomen, strooisel op de grond, holtes in een huis of gebouw. zijn geschikte overwinterplaatsen. Lieveheersbeestjes krijgen soms plotseling de aandrift om massaal een plaats te zoeken. Wij stonden een keer in Groesbeek op een camping bij het bos met prachtig warm weer toen wolken LHbeestjes ons overvielen en een plekje zochten in en aan de caravan. Honderden. Hoe we ze weg gekregen hebben weet ik niet meer, het zal geen uiting van diervriendelijkheid geweest zijn.

Een ander voorbeeld uit mijn ervaringen : we hebben jaren een boot gehad met mast. Het zeil bleef het hele seizoen op de giek met een huik eroverheen. Elk jaar werd het zeil eraf gehaald en de mast gestreken. Als je dit strijken te laat deed kon je er donder opzeggen dat het zeil al vol zat met Lieveheersbeestjes. Die werden wakker geschud, vlogen voor een deel weg of vielen op het dek of in het water. Meestal haalden we op tijd het zeil binnen.

Heidestaartje en Bekermos.

 Weer eens een korstmos. Groeide op dezelfde Berk waar ik vorig jaar  Bruin Bekermos ontdekte. Deze pol bestond uit Heidestaartje en Bekermos spec. Of het een mengeling is van de twee genoemden of dat ze elk op hun eigen stek groeien is me niet duidelijk. Ook de Veldgids voor Korstmossen geeft geen oplossing , een afbeelding wordt ook niet genoemd. Alleen foto's op  waarneming.nl. 

Strophosomuskever ( Bronzen Snuitkever)

 Anderhalve speldenknop groot, dit kevertje dat ik ontdekte in een opgerold Beukenblad (zie foto onder). In een jonge beuk die naast m'n caravan staat, zag ik ik meerdere eindbladeren , de jongste bladeren dus, in opgerolde toestand. Ik moest direct denken aan Bladrollers, die huizen ook in een opgerold jong blad. Voorzichtig opende ik het blad , er rolde een bruin onooglijk spinnetje ? uit. Maar een spin verplaatst zich als het kan en dit bolletje bleef rustig liggen. Ik heb het in een schaaltje gedaan, geen deksel,  het hield zich dood. Onder de binoculair kwam een prachtig beestje tevoorschijn, zie foto. Begon langzamerhand wat te bewegen. De determinatie-computer vertelde me dat het een snuitkever was. De Strophosomuskever, oftewel de Bronzen Snuitkever. Waar de wetenschappelijke naam vandaan komt weet ik niet. Eet jong bladeren en knoppen. 

Boven N.A.P.

 Zoals je wellicht hebt opgemerkt heb ik de polder weer eens  voor een poos achter me gelaten, ik verblijf nu op de flanken van de Maarnse Berg. Ik schat, gelet op de hoogtes van alle 'bergen" hier dat ik 30-40 meter hoger zit als in polder Derde Bedijking.  Ik heb me bij de grijze golf gevoegd met hier en daar nog wat klein(e)-kinderen, die volgende week als laatste groep weer naar school moeten. 

Gelukkig na de installatie toch even tijd gevonden/genomen het Libellenveld te bezoeken. Langs de randen  gestruind, gewapend met camera en petrischalen . De planten staan me te hoog om daar op sandalen of lage schoenen in te gaan. Je weet maar nooit of je een boze Adder tegenkomt. Ik vraag me af  of die wel op de Utrechtse Heuvelrug gevonden wordt. ( Ik lees op verschillende websites dat de Adder voor 2000 wel aanwezig was , maar nu niet meer of veel minder.)

Ik heb tegenwoordig wat petrischalen bij me om een insect te kunnen vangen en dan thuis, of in de caravan, het beestje te kunnen determineren en op de foto te zetten. Na afloop breng ik ze weer in hun biotoop. Het was druk met sprinkhanen, zweefvliegen en bijen, maar de topper was toch wel de Wespspin. Wat een prachtig beest  ( zie foto) . Vorig jaar vond ik er één in een heideveld hier in de buurt, nu zit de soort dus ook op mijn Libellenveld. Ik vond nog geen cocon, dat komt nog.

Op de kopfoto een Kleine Vuurvlinder, het eerste vlindertje dat ik hier zag. Komt ook in de polder voor, ik heb meermalen in mijn weidevogelweilanden het vlindertje gezien. Nog nooit in de tuin waargenomen.

Eindelijk.....

    Hier loerde ik al tijden op: een Kolibrievlinder. Een paar keer dit jaar zag ik deze vlinder , vliegend en  hangend voor een bloem van de Vlinderstruik;  op een draf naar binnen om de camera te pakken, terug, weg was de kolibrie. Vandaag weer, de camera lag op de keukentafel, klaar voor gebruik. Nu was het wel raak , ook al was íe maar  nauwelijks 10 seconden in beeld en weg was íe. Maar de foto's waren goed. Zie boven. Deze soort behoort tot de Pijlstaartenfamilie een mooi serie vlinders. De Kolibrievlinder is verder geen schoonheid wat lichaamsbekleding betreft, maar de manier van voedselzoeken is spectaculair. Door de lange tong hoeft hij niet te gaan zitten, al vliegend drinkt hij van de nectar. Vandaar de naam.

Komt vrij veel voor, is niet bedreigd.

Groen Kaardertje

 Kaarden is bijvoorbeeld wol zodanig bewerken dat het makkelijker gesponnen kan worden.  Het Groen Kaardertje bewerkt zijn spinsel zodanig dat het een behoorlijk gesloten mat oplevert, zodat de spin een afdakje heeft waaronder hij/zij kan schuilen en niet opvalt, verder dient het spinsel om een prooi te vangen. Zie foto. Het is dus geen wielweb zoals bij de Kruisspin. Enkele jaren terug schreef ik er ook over. ( 6-10-15;27-9-17; 5-9-18; 9-9-19;4-11-22.) Ik zag gisterochtend een blad van de Haagbeuk een lichtere kleur hebben vergeleken met de andere bladeren. Bij goed kijken bleek het het spinsel van een Groen Kaardertje te zijn. Zie foto beneden. Het is wat beschadigd door dat ik het blad heb losgeknipt om het beter te kunnen bekijken. Ik zag de spin onder zijn web zitten. De groene poten zijn vaag zichtbaar.

Om het effect van de bijna parallel lopende spindraden te bereiken heeft deze spin een aparte spintepel , een kam.

                                           De spin zit middenboven onder het groene kale plekje .

                                            Hier het spinnetje goed zichtbaar op archieffoto.

Paardenbloemspanner.

 In mijn tuin weer eens een nachtvlinder, oftewel een macro. Een vlindertje dat ook overdag vliegt. Het is een Spanner , een grote nachtvlinderfamilie, wereldwijd 21.000 beschreven soorten, in Nederland alleen al 300. Ik geloof dat ze de meeste bladzijden in het Nachtvlinderboek innemen. Ze worden ook wel landmeters genoemd door de kenmerkende manier van voortbewegen van de rupsen : eerst wordt het achterlichaam tot aan de borst opgetrokken, zodat een omega-vorm ( griekse letter) ontstaat. Daarna wordt de voorkant vooruitgeschoven zodat de rups zich in volle lengte uitspant.

Deze spanner is ooit door een liefhebber gekweekt en die merkte toen dat de rupsen zich tegoed deden aan Paardenbloemen. Vandaar de naam in de naamgevingstijd. 

Grote Egelskop

 Momenteel langs de slootkanten , meestal met de voeten in het water, de Grote Egelskop. Deze plant heeft eenslachtige bloemen,  mannelijke en aparte vrouwelijke bloemen. Dus ook  eenhuizig, dwz beide geslachten op één plant. 

Op de foto zitten de witte mannelijke bloemhoofdjes boven de vrouwelijke bloemhoofdjes, het stuifmeel valt van de mannelijke bloemen op de vrouwelijke. Op deze plant zijn de vrouwelijke bloemen al bevrucht. Het zijn allemaal groene vruchtjes met meestal de afgestorven bruine stijl, verbinding stempel-vrucht, er nog op. 

De Grote Egelskop behoort tot de Egelskop-familie met o.a. de minder voorkomende Kleine Egelskop en  Drijvende Egelskop.

Paringswiel Ischnura Elegans (Lantaarntje)

 

Kopfoto Aronskelk

 Reeds eerder ( 23 okt. 19; 19 mei 23; 12 juli 23)  heb ik geschreven over de Italiaanse Aronskelk in het Gemeente-oerwoud bij mij achter, hij valt nu op door de felgekleurde vruchten. De verkleuring van groen naar rood begint bovenaan, de insekten die de bloem met een bezoek vereren komen eerst langs de meeldraden en nemen op hun weg naar beneden  ook pollenkorrels van andere aronskelken mee.  Hierdoor kruisbestuiving. De vrouwelijke bloemen die ze het eerst tegenkomen worden ook het eerst bevrucht, vandaar de verkleuring van boven naar beneden. Ik denk dat het licht nauwelijks invloed heeft omdat het een schemerige  toestand is. 

Nog steeds aanwezig

Zelfs na twee keer legen van de container zit moederspin Tandkaak onder het deksel op wacht bij haar kroost in de cocon. Ik ontdekte het witte bolletje van haar achterlijf  en het wat grotere bolletje met jongen  op 9 augustus. Nu 10 dagen later is ma nog steeds aanwezig en houdt zich zorgzaam bezig met haar komend nageslacht. In de literatuur over deze soort lees ik dat ze blijft tot ze sterft. Ze eet niet, en schuift naar de cocon zodra ik het deksel voorzichtig open om het te beschermen neem ik aan . Ik heb zelfs de indruk dat ze regelmatig nog spinsel. zoals op de foto, toevoegt aan het oude spinsel. Rondom de cocon heeft ze nauwelijks zichtbaar een soort web gemaakt, waar ze steun vindt. De ultieme vorm van broedzorg.
 

Schubvleugelige

 Deze Schubvleugelige ( Lepidoptera) lag in mijn tuin, dood. Veel gevlogen te zien aan de fletsere kleur ( afgevlogen noemen we dat) Ook een Dagpauwoog gaat dood. Ik heb het grote oog, waarnaar de vlinder is genoemd, vergroot gefotografeerd. Duidelijk te zien zijn de dakpannetjes, schubben, waarmee de vleugel is bedekt. Als je een vlinder vastpakt bij de vleugels heb je altijd wat poeder aan je vingers, dat zijn die schubben. Daarmee beschadig je de vleugel. Nooit doen dus.

Kleuren ontstaan doordat verschillende soorten pigment in de schubben een deel van het licht absorbeert , de rest wordt teruggekaatst en geeft via ons oog in de hersenen een gewaarwording van kleur.

Paardenbijter.

 Bijna op mijn schouder: een Paardenbijter. Eén van de mooiere grote libellen, de glazenmakers. Dat blauw met bruin op het achterlijf, prachtig. De naam Paardenbijter heeft deze soort te danken aan het jagen op andere insekten in de buurt van mens en dier, het lijkt alsof deze libel dan een paard bijt. Het is een algemeen voorkomende soort.

Zaden: klein, kleiner, kleinst.

 De uitgebloeide bloemen van de Koningskaars ( zie logje 5 aug.) veranderen in zaaddozen. Het woord vrucht is eigenlijk te veel waardering. Honderden zaaddozen bevatten na bevruchting duizenden zaden, zie foto boven. Een tikje tegen zo'n doos geeft honderden korreltjes. Geen wonder dat die overal terecht komen. Terwijl het geen zaden zijn die door de wind worden verspreid. Alleen al het slingeren van de lange bloemsteel veroorzaakt een stortvloed aan nakomelingen, her en der  in de tuin. Gelukkig komen ze niet allemaal uit.

Raadsel gouden klompjes opgelost!

 Als ik klompen zie en/of  hoor doet me dat wel wat. M'n hele familie was altijd klompendragend. In de vorige eeuw beroepsmatig, later in de vrije tijd. Ook nu nog heb ik klompen voor in de tuin. Toen ik deze twee, in de zon goudkleurig oplichtend,  onder de binoculair zag, was ik zeer verbaasd en mijn interesse gewekt. Welk dier(tje) heeft ze gedragen? En zijn het wel klompjes?  Zie ook logje 10 augustus. De vraagtekens bleven, ook was er geen lezer die mij een tip gaf. Maar er moe(s)t toch ergens iemand zijn die wel deskundig is? Maar vindt die maar eens. 

Toevallig was ik op de website van Naturalis, hier ben ik onlangs met enkele kleinkinderen geweest en dat was indrukwekkend. Daarop stond een emailadres voor mensen met vragen. Ik heb de vraag gesteld en verstuurd. Met verwijzing naar Sneuper.blogspot. nl voor de foto's. Na het weekend kreeg ik gister antwoord van de informatiespecialist Collectie Informatie, mevr. Alice van Duijn. Zij denkt aan uitgekomen wantseneitjes! Ik heb daar in de verste verte niet aangedacht. Ze noemt de Smalle Randwants (Gonocerus acuteangulatus) als mogelijke soort. Deze wants heb ik nog niet ontdekt op mijn  Gele Kornoelje, wel in ruime mate de Grauwe Schildwants en de Groene Schildwants. ( zie logjes 4 aug. en 3 aug.) Op een gegeven ogenblik had ik 7 Grauwe bij elkaar in de buurt. En net weer een Groene. Op de link https://www.flickr.com/photos/ashe/5770600235 staat de genoemde Smalle Randwants met "gouden klompjes".

Alice van Duijn, Naturalis, bedankt! 

Groot Dooiermos.

 Onder het gebladerte van de Rode Haagbeuk groeien de korstmossen "gewoon" door, enkele mm. per jaar. De ronde vormen zijn de apothecia, dit zijn de schotelvormige vruchtlichamen waarin de sporen worden gevormd. Op deze struik wordt het Dooiermos vergezeld door het Kapjesvingermos,  een grijs korstmos.

Er zat ook nog een klein beestje op het Dooiermos, de computer maakte er een Langpootmug van!?  Dat betwijfel ik , ik denk eerder aan een sprinkhaan, gelet op de grote achterpoten.

Troostprijs

Een nationale loterij, waarbij ik nooit wat win, troostte  me met een zakje bloemzadenmix. Toch sympathiek, nietwaar? Er zouden zo'n twintig soorten bloemplanten inzitten, dus mijn verwachting was hoog gespannen na de mix  te hebben gezaaid op een kale vierkante meter tuin. Eerst had  ik de Gevlekte Dovenetel , Heide en  Maagdenpalm van de buren  verwijderd.  Na verloop van tijd kwamen er verschillende planten op, maar welke planten  de bedoeling waren en welke  zonder de mix ook opgekomen zouden zijn, zijnde "onkruid" ? In ieder geval staan er nu twee uit het zakje uitbundig bij: het Tuinkaasjeskruid en de Boekweit. Het Tuinkaasjeskruid bestaat niet eens, het is een verzamelnaam van verschillende cultivar Kaasjeskruiden en is voor het kwekersgemak maar zo genoemd. Maar hij is mooi.

Dan de Boekweit! ( Zie foto beneden) Dat is tenminste een plant met een geschiedenis. Boekweit ( genoemd naar de Beuk vanwege gelijkenis van Boekweitzaden en Beukennootjes ,  weit betekent meel) werd vooral in de 19e eeuw verbouwd op de zandgronden van Drenthe en de wat drogere veengronden. Als een boer zonder vee Boekweit verbouwde kon hij toch boer genoemd worden. 

Een moeilijke teelt, men noemde het wel "jammerkoren" , want het was erg gevoelig voor weersinvloeden: hagel, regen, de eerste nachtvorst. Ondanks veel ploeteren was de opbrengst vaak gering. Boekweitmeel werd vaak aan andere meelsoorten toegevoegd omdat het zelf moeilijk bakte. Het is geen graansoort want er zitten geen gluten in. Ik kan me herinneren dat mijn schoonouders regelmatig balkenbrij maakten en dat deden met boekweitmeel. Een regelmatig in de winter weerkerend ritueel. Mijn vrouw en familie vonden het heerlijk, ik dacht alleen maar aan gebakken schoenzolen.

Boekweit is afkomstig uit het verre oosten , China, Tibet en Mongolie waren de leveranciers voor de toenmalige wereldreizigers. Via de zijde-route kwam het Europa binnen.

De donkerbruine honing uit Boekweit schijnt heerlijk te zijn. Maar ik zie maar weinig bijen en andere Vliesvleugeligen op de bloemen.

Schorsmarpissa

 Wat een schoonheid! Dat liep zomaar op het venster in de schuurdeur. Snel een glazen potje gepakt en de spin gevangen. ( Op verschillende fora en in spinnenboeken worden spinnen om ze  te determineren soms gedood! Met alcohol of door ze in de diepvries te leggen !?. Dat vind ik een kwalijke zaak. Ik vang ook geen vogels en dood ze om ze te determineren.)  Ik gebruik alle mogelijke potjes die onder de lens van microscoop en binoculair passen om ze te vergroten en te fotograferen. Maar laat ze na afloop weer los.

Dat dit geen Kruisspin was zag ik direct, maar wat dan wel? Een grote kop, veel ogen , waarvan de de twee middelste heel groot. Met bovenstaande foto lukte het de determinatie-computer de spin te benoemen als een Schorsmarpissa, behorend tot de familie van de Springspinnen. Ze maken geen web maar bespringen een prooi om ze op te eten. Vandaar dan ook de vele ogen. Deze Springspinnen moeten dus scherp zien. De naam schors kan ik nog begrijpen, camouflage op een boom, maar wat marpissa is? Ja,  de wetenschappelijke naam van de  familie, maar betekenis van het woord? Het is een vrouwtje, ze heeft een gele snor. De mannetjes hebben geen snor.

P.S. Mijn Gewone Tandhaak onder het deksel van de groene container zit nog steeds bij haar bolletje eitjes. Zie logje paar dagen terug.

??????? Klompen van een.......???

 

Zonet op een blad van de Gele Kornoelje, die struik is goud waard, twee goudkleurige speldenknoppen. ? Met blote oog nauwelijks te zien. Voorzichtig blad geplukt en onder de binoculair gelegd, twee klompjes, binnenin niks denk ik, op het oppervlak zitten ribbeltjes in facetoog-vorm? Zijn het twee vervellingen van insektenogen? Vervellen ogen ook? Zijn het beginnende slakken? Zijn het slakjes uit de sloot? Maar hoe komen die op een struik in mijn tuin? 

Kortom: wie het weet mag het zeggen? Kent iemand een deskundige die wel zou weten wat het is?  Graag hulp!!

Bosooievaarsbek

  Vers geplukt een bloem van de Geraniumfamilie, daar zit ik zo nu en dan achter,  en onder de binoculair gelegd. 10 meeldraden en in het midden de stamper.

          Een paar uur later op m'n  werkkamer: ik had de bloem onder de binoculair laten zitten. Tot mijn grote verbazing waren alle helmhokken opengebarsten ( door de hogere temperatuur?)  en de pollenkorrels, (stuifmeelkorrels of eicellen) waren naar het oppervlak  van een helmhok verhuisd. Dit openbarsten had hoogstwaarschijnlijk later op de dag of de volgende dagen ook plaatsgevonden. Laat nu de insekten voor het stuifmeeltransport  maar komen.

Bij alle Geraniums bevindt zich aan de bovenkant van de vrucht een lange, smalle, snavelachtige vorm. Vandaar de Nederlandse namen Ooievaarsbek en Reigersbek.

Gewone Tandkaak met nageslacht.

    Gister ontdekte ik een minuscuul  wit bewegend bolletje aan de onderkant van het deksel van de groene container. Een spinnetje, een kogelspinnetje dat bezig was met een ander bolletje. Snel de camera gepakt , flink ingezoomd en een aantal foto's genomen. Op de laptop sterk vergroot en ik kwam met behulp van het Spinnenboek uit op een Gewone Tandhaak. Deze naam heb ik eerder gebruikt in verband met een cocon zo groot als een knikker. Dit bolletje is  beduidend kleiner en komt overeen met de grootte in het Spinnenboek. (Ik heb nog steeds geen antwoord van waarneming.nl van welke spin de  knikkergrote cocon  dan afkomstig is.  ) 

Het achterlijf van dit spinnetje, spin is een te groot woord, kan verschillende kleuren hebben, gelig, rood, wit met zwarte stippen zoals deze. De naam Tandhaak kan ik met deze foto verklaren, onduidelijk, maar aan de voorkant heeft het spinnetje uitstekende kaken met daarop een dwarsuitsteekseltje, tanden.  In het bolletje zitten jonge spinnen, het vrouwtje op wacht , blijft net zo lang tot ze sterft. 

Ze zit er nu nog, zelfs nadat de container vanochtend geleegd is.                                                       

Steenrode Heidelibel (mann.)

 De kop met de grote ogen, het borststuk met poten en een imposant vliegwerk en het begin een steenrood achterlijf van de Steenrode Heidelibel. Waar de benaming heide vandaan komt weet ik niet, misschien oorspronkelijk een bewoner van de heidevelden? In ieder geval regelmatig in mijn tuin. Een paar dagen terug was er een vrouwtje Bruinrode Heidelibel, nu een mannetje met de mooiere kleur. 

Waar het me vooral om te doen is, is de weerschijn van de zon in de ogen van deze heidelibel. Als je de foto wat vergroot zie de weerkaatsing van het zonlicht in de facetogen, een insektenoog bestaat uit duizenden oogjes, facetogen genoemd. Het is alsof je door een bos rietjes kijkt . Ook duizenden beelden die in de hersentjes van de libel worden verwerkt. Zonnebril nodig?

Vandaag meerdere Kleine Vossen op de Vlinderstruik, verder een paar Atalanta's en zowaar weer een Dagpauwoog. Ik zie nauwelijks Witjes. Soms een Groot Koolwitje maar lang niet elke dag. Niet best.

De snackbar onder de Lijsterbes in de Gele Kornoelje was ook weer open. 8 Grauwe Schildwantsen zaten op of in de nabijheid van de vogelpoepjes, Smullen.

                                                

Zuidelijke Boomsprinkhaan

 Gister zaten op de onderkant van de jonge verse rode bladeren van de Rode Hazelaar nog wat Bladluizen, ik had een blad meegenomen om ze onder de binoculair te bekijken en ik vond een Dwergcicade, vanochtend weer gezocht, geen Bladluis meer te vinden. Verstopt voor het vocht? 

Wat ik wel ontdekte, ook op de  onderkant van een blad, was een sprinkhaan en wel de Zuidelijke Boomsprinkhaan. Eerst dacht ik dat dit een Reuzencicade was, maar mis, het is de meest voorkomende boomsprinkhaan in ons land. Pas ontdekt in 1992 heeft deze soort zich enorm verspreid. Een prachtig beestje, dit is een mannetje. Kenmerkend is de gele streep van voor naar achter, het bruine vlekje op de schouder, door de foto te vergroten zie ja achter de bruine vlekjes de rudimentaire vleugeltjes. Aan het achterlijf van een mannetje zitten twee  uitsteeeksels, de cerci ( enk.v  cercus.) De functie is nog onduidelijk, misschien bij de paring, wapens (bijv. oorwurm), of soms gewoon rudimentaire orgaantjes. Het vrouwtje heeft hier de grote legboor, ze behoren dan ook tot de familie van de Sabelsprinkhanen.

Foto met camera genomen.

Verbascum thapsus ( Koningskaars)

 

De door de waterslanghaspel ondersteunde Koningskaars ( logje 26 juni) is boven de twee meter, om precies te zijn 2.10 m. Het ziet er naar uit dat íe nog wel even doorgaat met groeien.  De naam  Verbascum heeft te maken met het harige blader-en bloemstelsel . Ook in de bloem bevinden zich "baardharen", van de 5 meeldraden ( helmdraden)  hebben er drie een wollige groei van haren langs de helmdraden ( foto boven), de andere twee, de vroegste, veel minder. ( foto beneden). De stamper is bijna kaal. 

Thapsus slaat op het Griekse eiland Thapsos, een eiland waar waarschijnlijk de talrijk voorkomende plant  voor het eerst is beschreven. 

Broodje poep

 Weer twee Grauwe Schildwantsen die zich te goed doen aan een vogelpoepje uit de Lijsterbes boven hen. Ik heb er al vaker overgeschreven, ze eten het urine-gedeelte op, waarschijnlijk om aan  mineralen te komen die in de vogelurine zitten. Welke weet ik niet, ik hoop dat ooit ergens te lezen .

Het eten van ontlasting noemen we coprofagie: je kunt je eigen ontlasting eten ( bijv. Hazen) , die van een ander individu maar van dezelfde soort (Cavia's) en de ontlasting van een andere soort( Mestkever en dus verschillende insekten.).Ook mensen schijnen wel eens menselijke ontlasting te eten maar daar zit volgens de deskundigen een erotisch tintje aan. Eet smakelijk.

Groene Schildwants

 De kop van een Groene Schildwants onder de binoculair. Vergroting plm. 20x . Opvallend zijn de kleine ogen in vergelijking met andere insekten: een libelle, een wesp een vlieg. Allemaal grote facetogen. Toch is de wants ook een insekt.

Bruinrode Heidelibel

 Niks geen heide, gewoon op de Vlinderstruik. Uitrusten, loeren op een prooi. Dit is een vrouwtje, geel gekleurd. Het mannetje heeft dus een bruinrode kleur. Wel rood maar niet zo felrood als de Bloedrode Heidelibel. 

Biotoop is vooral een stilstaand water, ik heb geen vijver maar in de buurt zijn er een paar. Verder heb je hier zat poldersloten die ook bijna stilstaan. Het is een kleinere grote libel. 

Triest einde.

 De Salomonszegelbladwesp heeft weer toegeslagen: elk jaar veranderen de Salomonszegels in een aangevreten hoop bladeren. Geen gezicht, want het is zo'n mooie plant. Deze bladwesp legt de eitjes in de bladeren, daar komen larven uit, geen rupsen. (zie foto beneden)  De larven lijken op rupsen maar hebben bijvoorbeeld 6 of meer paar poten ( een rups max. 5), maar twee ogen, ( een rups heeft 6 ogen). In ieder geval kunnen ze wel vreten, zie de foto. Als ze volgevreten zijn dalen ze af naar de grond en verpoppen zich in de grond om volgend jaar als vliegend imago tevoorschijn te komen.

Parende libellen.

 Ik had ze  eerst helemaal niet in de gaten, het paartje Gewone Oeverlibellen  dat de liefde bedreef op de rand van mijn tuintafel. Pas toen ze opvlogen zag ik dat het een paringswiel van libellen was. Camera gehaald, want die komen wel terug.  Nog geen 10 seconden later zaten ze er weer. Het mannetje ,met blauw achterlijf,  had het vrouwtje met geel achterlijf achter in de nek te pakken. Het vrouwtje buigt haar achterlijf onderlangs naar voren en brengt de achterlijfspunt naar de onderkant van het mannetje vlak achter het borststuk. Hier ligt het spermapakketje opgeslagen. Dit heeft het mannetje zelf daar gedeponeerd van het primaire geslachtsorgaan in de achterlijfpunt naar het secundaire geslachtsorgaan naar voren. Als het paringswiel tot stand is gekomen vindt uitwisseling van sperma plaats. De eitjes passeren dit sperma-pakketje en worden bevrucht als ze gelegd worden. Meestal vindt dit in of bij het water van een sloot plaats.