Vanmorgen lagen ze nog op apegapen, "Die halen februari niet", dacht ik. Tot m'n verbazing stonden de Viooltjes er zojuist fris en fruitig bij. Op de voorgrond een enkele uitgebloeide bloem en een paar die de slag hebben verloren. De grote rest staat weer vrolijk te bloeien. Het is gaan dooien. Op 10 december 2014 beschreef ik hetzelfde verschijnsel bij de Gevlekte Aronskelk hier achter in het gemeenteplantsoen. Door de vorst hangen de plantjes er slap en onooglijk bij omdat de celspanning (turgor) weg is. Door het bevriezen wordt de hoeveelheid water in de cel minder en neemt de turgor af. Als de vorst te lang duurt vormen er zich ijskristallen in de cel, waardoor deze wordt beschadigd en afsterft. Na enkele dagen vorst is het nog niet zover. De oude situatie wordt hersteld. De celspanning keert terug.
Goed weekeinde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten